دانلود در ادامه مطلب

هوا دلگير، درها بسته، سرها در گريبان، دستها پنهان.
نفس‌ها ابر، دلها خسته و غمگين،
درختان اسكلتهاي بلور آجين،
زمين دلمرده، سقف آسمان كوتاه،
غبار آلوده مهر و ماه،
زمستان است ...!

«مهدی اخوان ثالث»

دانلود در ادامه مطلب

ریشه در اعماق اقیانوس دارد شاید
این گیسو پریشان كرده بید وحشی باران
یا نه دریایی‌ست گویی واژگونه بر فراز شهر،
شهر سوگواران
هر زمانی كه فرو می‌بارد از حد بیش
ریشه در من می‌دواند پرسشی پیگیر با تشویش
رنگ این شب‌های وحشت را، تواند شست آیا از دل یاران
چشم‌ها و چشمه‌ها خشكند، روشنی‌ها محو
در تاریكی دلتنگ، همچنان‌كه نام‌ها در ننگ
هر چه پیرامون ما غرق تباهی شد
آه باران ای امید جان بیداران
بر پلیدی‌ها كه ما عمری‌ست در گرداب آن غرقیم
آیا چیره خواهی شد؟

دانلود در ادامه مطلب

كمتر كسي علي اسفندياري را مي‌شناسد اما نيما يوشيج آوازه‌اي جهاني دارد. كسي كه توانست معيارهاي هزارساله شعر فارسي را كه تغييرناپذير و مقدس و ابدي مي‌نمودند، با شعرها و رأي‌هاي محكم و مستدلش، تحول بخشد. در واقع نيما از وزن و قافيه كه مربوط به شعر كهن است، سود مي‌برد ولي با بلند و كوتاه كردن مصراع‌ها، جان تازه‌اي به شعر مي‌بخشيد.
او بيست‌ويكم آبان‌ماه سال 1276 در يكي از مناطق رشته كوه البرز در منطقه‌اي به‌نام يوش، ديده به جهان گشود و 62 سال در اين كره خاكي نفس كشيد. پايان زندگي نيما بيماري ذات‌الريه بود كه انتقال به تهران هم كفاف معالجه او را نداد و در 13 دي‌ماه 1338 آغازكننده‌ راهي نو در شعر فارسي، براي هميشه خاموش شد.
او كه با تحول در شعر فارسي گاه بسيار تمجيد و بسيار هم مورد تمشيت قرار گرفت، در بخشي از وصيت نامه‌اش آورده است: «.... هيچ‌يك از كساني كه به پيروي از من شعر صادر فرموده‌اند در كار نباشند. دكتر محمد معين كه مَثَلِ صحيح علم و دانش است، كاغذ پاره‌هايِ مرا بازديد كند.
دكتر محمد معين كه هنوز او را نديده‌ام مثل ِ كسي است كه او را ديده‌ام. اگر شرعاً مي‌توانم قيّم براي ِ ولد ِ خود داشته باشم، دكتر محمّد معين قيّم است؛ ولو اين‌كه او شعر ِ مرا دوست نداشته باشد. اما ما در زماني هستيم كه ممكن است همه اين اشخاص ِ نامبرده از هم بدشان بيايد و چقدر بيچاره است انسان...!»

خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشت همسایه.
گر چه می گویند: " می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران."
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
 
بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می ترکد
ـــ چون دل یاران که در هجران یاران ـــ
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟

دانلود در ادامه مطلب

بهارا بنگر این خاک بلا خیز
که شد هر خار بن چون دشنه خونریز

بهارا بنگر این صحرای غمناک
که هر سو کشته‌ای افتاده بر خاک‌

گهی بر درد بی درمان بگریم
گهی بر حال بی سامان بخندم

بهارا بنگر این کوه و در و دشت
که از خون جوانان لاله گون گشت

بهارا دامن افشان کن ز گلبن
مزار کشتگان را غرق گل کن

میان خون و آتش ره گشاییم
از این موج و از این طوفان بر‌آییم

دگر بارت چو بینم شاد بینم
سرت سبز و دلت آباد بینم

سایه

دانلود در ادامه مطلب

دانلود در ادامه مطلب

یاران موافق همه از دست شدند

در پای عجل یکان یکان پست شدند

بودیم یه یک شراب در مجلس عمر

یک دور ز ما پیشترک مست شدند

دانلود در ادامه مطلب

تصنیف قاصدک با صدای استاد محمد رضا شجریان با کیفیت بسیا بسیار عالی

قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟
از کجا، وز که خبر آوردی؟
خوش خبر باشی، امّا، امّا
گِرد بام و درِ من
بی‌ثمر می گردی.
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیّار و دیاری ـ باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک!
در دلِ من همه کورند و کرند.
دست بردار ازین در وطنِ خویش غریب.
قاصدِ تجربه‌های همه تلخ،
با دلم می‌گوید
که دروغی تو، دروغ؛
که فریبی تو، فریب.
قاصدک! هان، ولی . . . آخر . . . ای‌وای!
راستی آیا رفتی با باد؟
با توام، آی! کجا رفتی؟ آی . . .!
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکسترِ گرمی، جائی؟
در اجاقی ـ طمعِ شعله نمی‌بندم ـ خُردک شرری هست هنوز؟
قاصدک!
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می‌گریند.

دانلود در ادامه مطلب

                                                          که شادی در همه عالم ازین خوشتر نمی‌دانــم

گر از عشقت برون آیــــم به ما و من فرو نایـــم

                                                         ولیکن مــا و من گفتن به عشقت در نمی‌دانــم 

  ز بس کانــــدر ره عشق تـو از پای آمدم تا ســـر

                                                         چنان بی پا و سرگشتم که پای از سر نمی‌دانم

 به هــــر راهی که دانستم فرو رفتــــم به بوی تو

                                                          کنون عاجــــز فرو ماندم رهــی دیگر نمی‌دانم 

به هشیاری می از ساغــر جـدا کردن توانستــــم

                                                          کنون از غایت مستی می از ساغـــــر نمی‌دانم

    به مسجــــــد بتگر از بت باز می‌دانستم و اکنون

                                                        درین خمخانــــه‌ رندان بت از بتگـــر نمی‌دانـم

    چو شد محـــرم ز یک دریا همه نامی که دانستم

                                                      درین دریای بی نامـــی دو نام‌آور نمی‌دانــــــم

    یکی را چون نمی‌دانم سه چون دانم که از مستی

                                                       یکی راه و یکی رهرو یکی رهبـــر نمی‌دانـــم

    کسی کانـدر نمکسار اوفتد گم گردد انــــــدر وی

                                                        من این دریای پر شور از نمک کمتر نمی‌دانم

  دل عــــطار انگشتی سیــــه رو بود و این ساعت

                                                       ز برق عشق آن دلبــــر بجز اخگــــر نمی‌دانم

دانلود در ادامه مطلب